naam: Rianne Roek
woont in: Assen
beroep: groepsbegeleider voor verstandelijk beperkten.
aantal jaren spelervaring: “Aardig wat. Ik heb de Theateropleiding gevolgd bij de School voor de Kunsten (onderdeel van Noorderpoort College) en daarin de nodige eigen projecten gedaan. Verder heb ik gespeeld bij onder andere theater De Steeg, de Machinefabriek, Uut de Hoogte en Hotel Zigterman.”
wil je beroepsactrice worden? “Die ambitie heb ik nog steeds. Dat zou heel vet zijn. Het is ook altijd mijn bedoeling geweest, maar je kunt er niet zoveel mee verdienen. Daarom kies ik ervoor een betaalde baan te hebben en theater als hobby erbij te doen.”
wat is je grootste passie? “Lol hebben in de dingen die ik doe, zoals handballen, theater en bewegen. Ik ben een fysieke speler, beweging is voor mij heel belangrijk tijdens het acteren. “
waarom speel je mee in FEESTJE!? “Omdat het een fysieke voorstelling is. Ik zal je eerlijk zeggen dat ik tot voor kort geen idee had waar het over ging. Van het script begreep ik niets. Maar dat maakt me niet uit. Het is iets totaal afwijkends, met beweging en abstractie. Ik heb daaraan moeten wennen en het moeten leren, maar gaandeweg de repetities is het een ontzettend tof theaterstuk geworden.”
Op de repetities lijkt het alsof het je gemakkelijk afgaat. “Nou dankjewel. Weet je, ik heb ooit tijdens een voorstelling een black-out gehad. Ik heb tien minuten als bevroren gestaan voordat ik weer verder kon. Daar word je onzeker van en het heeft me moeite gekost om mijn spelplezier weer terug te vinden. Iemand vroeg me in die periode om in Mata Hari te spelen. Dat heb ik toen gedaan en het ging hartstikke goed. Dat is goed voor je zelfvertrouwen.”
Ga je weleens uit je dak? “Niet meer. Vroeger wel gedaan met uitgaan. Ik deed niks met drugs hoor, wel met drank. Ik mis die periode wel. Ik woon trouwens sinds kort in Assen en we zijn wel flink gaan stappen tijdens de TT-Nacht.”
Hoe denk je over eenzaamheid? “Goed dat je daarnaar vraagt. Ik vind de eenzaamheid in mijn generatie echt enorm. Ze zijn haast vastgesmolten aan hun smartfoon, en overal onzeker over. Hoe zie ik eruit? Hoe denken andere mensen bij de bushalte over me? Totale verwarring. Geldt ook voor mij hoor. Ik ben best eenzaam af en toe en dat loste ik vroeger op door iedereen maar tot mijn vriendengroep te rekenen. Maar ik ben daar vanaf gestapt, ik heb geen duizend vrienden nodig. Ik heb een fijne relatie, een paar beste vriendinnen, en de rest zijn kennissen. Of handbalmaatjes of theatercollega’s.”
Daar kun je een theaterstuk over maken. “Echt hè. Als je vroeger een kroeg instapte kon je nog eens een praatje maken met een onbekende. Nu klontert het samen in groepjes. Niemand stapt zomaar op een vreemde af en verder zit toch iedereen alleen maar op zijn telefoon te kijken. Laatst liep ik in mijn trainingspak en bij het tankstation zei iemand achter me: heb je een leuke wedstrijd gehad? Ik draai me om en het is een man die mijn vader had kunnen zijn. Een spontaan praatje, maar wel met iemand van een andere generatie.”
Wil je een persoonlijk statement maken? “Zeg een keer hallo in plaats van naar die foon te staren.”
